Ορθή… επανάληψη για τον Άρη

Από το ζεστό στο κρύο και τούμπαλιν. Από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα. Κάτι σαν καρδιογράφημα θυμίζει ο φετινός Άρης, που εκεί που νομίζεις ότι θα μπει για τα καλά στον ίσιο δρόμο, πάλι λοξοδρομεί. Η χθεσινή ήττα από τον Βόλο, χύνει την καρδάρα με το γάλα. Χθες η ομάδα του Μάντζιου θα μπορούσε με τρίτη σερί νίκη να πραγματοποιήσει άλμα εξάδας και να δώσει συνέχεια στην ανοδική της πορεία.

Δυστυχώς φάνηκε ότι οι δυο νίκες με Παναιτωλικό και ΑΕΚ ήταν… παρηγοριά στον άρρωστο. Απλά μακιγιάρισαν τις δεδομένες αδυναμίες που έχει ο φετινός Άρης. Στη θέση του φορ, στην εκτελεστική δεινότητα, στην αργή και προβλέψιμη ανάπτυξη. Να αναφερθούμε για πολλοστή φορά στην απουσία επιθετικού on target; Έχουμε καταντήσει γραφικοί.

Στο γεγονός μήπως ότι όποτε απουσιάζει ο Φαμπιάνο από την άμυνα χάνεται η ισορροπία και το ορθολογικό χτίσιμο από πίσω; Αφού δεν ήρθε ένας παίκτης με τα ίδια χαρακτηριστικά ώστε να μην τρέμει το φυλλοκάρδι του Μάντζιου και…όλων των υπολοίπων κάθε φορά που ο Βραζιλιάνος είναι στα πιτς. Ο Μπράμπετς είναι φανερό ότι δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο και φυσικά δεν μπορεί να ζητήσει κανείς ευθύνες από τον Ασλανίδη που στο ντεμπούτο του ήταν κάτι παραπάνω από αξοπρεπής.

Να πούμε ξανά για την απουσία φορ…killer εντός του κουτιού; Δεν θα προσθέσουμε κάτι καινούργιο. Μήπως για την αγωνιστική περιδίνηση σημαντικών παικτών όπως του Ματέο και του Γκάμα; Ο πρώτος σπατάλησε ακόμη μια ευκαιρία που του δόθηκε παίζοντας χθες βασικός. Έκανε τον Άρη ακόμη πιο αργό και προβλέψιμο. Μηδαμινή προσφορά.

Σου δίνει την εντύπωση ότι δεν έχεις να περιμένεις κάτι από αυτόν. Ο Εντιαγέ μνημείο παίκτη με σκαμπανεβάσματα. Δεν θα αναφερθώ στο λάθος του στο δεύτερο γκολ, όσο επώδυνο κι αν ήταν αυτό για την ομάδα του. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αναφέρομαι στο εύρος της προσφοράς του, που είναι αντιστρόφως ανάλογο του συμβολαίου και των προσδοκιών. Φαίνεται στα…αποκαρδιωτικά τελειώματα κάθε φορά που ο Σενεγαλέζος βρίσκεται σε θέση βολής.

Ο Γκάμα, παρότι πιο φρέσκος αφού δεν αγωνίστηκε μεσοβδόμαδα, μπήκε και ήταν το ίδιο…φλατ με όσους έπαιζαν. Είναι πραγματικό φοβερό αυτό που συμβαίνει κατ΄ εξακολούθηση στον Άρη. Αυτοί που έρχονται από τον πάγκο με χαρακτηριστικά game changer, να είναι χειρότεροι από τους βασικούς.

Σε τι να προσδοκά ο προπονητής όταν ψάχνει να αναζητήσεις λύσεις εντός και εκτός και κάθε φορά αποτυγχάνει; Στο ποδόσφαιρο, όπως και στην ίδια τη ζωή για να αλλάξεις κάτι, πρώτα πρέπει να εντοπίσεις τι είναι αυτό, μετά με ποιο τρόπο θα επιδιώξεις την αλλαγή και τέλος με ποιους θα την υλοποιήσεις. Κάντε την αναγωγή στον Άρη και θα καταλάβετε.

Ο Άρης είχε και χθες συντριπτική κατοχή μπάλας, καλή κυκλοφορία, τον απόλυτο έλεγχο, μέχρι το 80΄ δεν απειλήθηκε καθόλου, αλλά μοιάζει με ομάδα που σπαταλάει απίστευτη ενέργεια μέχρι να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή. Ταλαιπωρείται πολύ. Δεν της είναι εύκολο. Ειδικά όταν δεν βρίσκει γρήγορα το γκολ απέναντι σε κλειστές άμυνες όπως τη χθεσινή του Βόλου. Αντίθετα ο εκάστοτε αντίπαλος, όταν διαθέτει μια ποιότητα από τη μέση και μπροστά, μπορεί από ένα λάθος, να του βάλει γκολ με τρεις πάσες. Τόσο απλό. Συνέβη και με τα Γιάννινα με οδυνηρό τρόπο. Δεν συνέβη στις άλλες εντός έδρας απώλειες με ΟΦΗ, Λαμία και Απόλλωνα σπαταλώντας 12 βαθμούς με τις ομάδες από την δεύτερη ταχύτητα.

Από χθες το βράδυ, η ήττα βάζει και πάλι τον Άρη σε πρόβλημα και επαναφέρει το ερώτημα, αν μπορεί η φετινή ομάδα να πετύχει τα περσινά επιτεύγματα. Με την κλεψύδρα των αγωνιστικών να αλλάζει, ακόμη και αυτή η είσοδος στην εξάδα αρχίζει να μοιάζει με δύσκολη εξίσωση. Εκτός κι αν το χθεσινό στραβοπάτημα, ακολουθήσει ένα σερί νικών…